samedi 4 avril 2009

De fotòs de carnaval pel Joan deu Peiroton...

Ne'n voliàs, aqui n'auràs.Sufìs pas que de demandar!
Pel plàser.



Aquì un dels godilhs d'un grop de godilhs que sortissiàn sul tèma de "Limòs, vila taurina (o torrida?)." Te'n vau metre d'autras d'aqueles (as), com'aquò comprendràs melhor çò qu'es d'èsser un godilh.


Encara una o doas e puèi te metrai de mascas de las bandas.




Ara les Pieròts, per de sortidas de 5 oras :








E aquel solet fècas o godilh?


jeudi 26 mars 2009

Le tonhòl

Especialitat eissalabrenca per excelléncia, coma Baby, le tonhòl es un pastìs vièlh coma le mond, pareis.
Ne vos vau balhar la revirada d'una recèpta qu'ai trapada en cò de ma grand, in La Cuisine Rustique - Languedoc 1972 :

" Le tounhol
(Recèpta aimablament comunicada per Dòna Huillet, fornièra, a Eissalabra (Aude), que fa encara còire les Touñhols dins un forn caufat amb de brugas de la garriga).

500 g. de pasta a pan
150 g. de burre
150 g. de sucre en polvera
20 g. d'anis en grans
1 culhièra a sopa de ròm

Faire dins una caçairòla un "siròp" amb le sucre, l'anis, le burre e le ròm. L'enserir a la pasta a pan. Daissar repausar al tebés pendent una bona orada.
Batre la pasta e formar doas bolas regularas. Las abaissar a un bon centimétre e las rotlar en dos bèls creissents. Daissar repausar al tebés pendent quicòm coma tres oras e còire a forn mejan puslèu longament, que la crosta deu èsser pro espessa."


Regalatz vos plan !

Adieu.

Adieu paure Carnaval

Adieu paure, adieu paure
Adieu paure Carnaval !
Tu te'n vas e ieu demòri
Per manjar la sopa d'alh.

Carnaval qu'es un brave òme
Mas qu'es un fotut gromand
S'a manjat totas las polas
N'a daissat que lo faisan.

Carnaval qu'es un brave òme
Mas qu'es un fotut gromand
S'a manjat totas las tripas
N'a daissat que los roians.

Adieu paure, adieu paure
Adieu paure Carnaval !
As manjat tròp de salcissa
E de cambajon salat.

Carnaval es un jan-fotre
Que nos fa manjar d'argent
L'envoiarem faire fotre
Duscas a l'annada que ven !


Dimenge a mièjanuèit ne serà fait de Carnaval per aqueste an.


Alavetz, pòble de Limos, Borrèl, fuòc al cuol e l'aiga luènh.


Adieu e a l'an que ven, se sèm pas un de mai al mens que siaguèm pas un de mens.

vendredi 20 février 2009

Puta de mistèri. Puta de Saunièira.

Vos voliài parlar, dins un article mai (ne farà totjorn un de mai...), del cas Saunièira. Pels qu'auriàn legit le Da Vinci Code, le nom lor remembrarà benlèu quicòm qu'es le nom del grand de l'eroïna, le tipe que se fa tuar a la debuta.
En realitat aquel nom de Saunièira foguèt pas inventat pel Dan Brown.
L'Abbat Saunièira, de son pichon nom "Bérenger", foguèt le curat, o abbat coma voldrètz, de Rennes-le-Château, pichòt vilatge d'Aude darrièr Limos. Son istòria es a la debuta del sègle vint, fin del dètz-e-nòu. Bérenger Saunièira nasquèt a Montazel, pichon vilatge pas tròp luènh de Rennes-le-Château (la precision a son importancià que vos cal pas enganar amb Rennes-les-Bains que son pas qu'a qualques kilometres les dos) , faguèt sos estudis de curat a Narbona e foguèt un religios integrista sembla. Aquò li faguèt pèrdre sa plaça de professor e se trapèt dins aquel pichòt vilatge sens granda importancià, pareissià, per el.
La glèisa èra tant mal fotuda qu'aquò que demandèt a la comuna d'argent per faire de reparacions. Aqui se venon metre d'istòrias politicas entre Glèisa e Republica d'un autre temps (o benlèu pas...). En efièch las idèias republicanas de la comuna en plaça plasiàn pas a l'abbat e faguèt abans d'eleccions de missas ont balhava a las femnas de recomendacions de votacion per lors òmes. D'argent li foguèt balhat per una familha nòbla per començar le trabalh de reparacion mas un moment aprèp tot aquò, puèi que deguèt partir de Rennes-le-Château a causa de sas presas de posicion.
E aqui comença tot le mistèri de l'Abbat Saunièira que fins ara es pas jamai estat resolvut. Avis als amators de cèrca de tresaur!
Per faire aquestes trabalhs faguèt dintrar dins la glèisa de maçons, testimònis que se passèt de causas estranhas. Primièr, Saunièira lor faguèt desmargar l'autar e dins un pè d'aquel trapèron tres causas. D'unes dison qu'èran de pichòtas fiòlas, d'autres prepausan de reliquias o encara se ditz qu'auriàn poscut èsser de tudèls de fusta encerats qu'auriàn contenguts de pergamins. Le tot es que le Bérenger se prenguèt tot aquò en dire als òmes qu'èran aqui qu'èra pas res. Aprèp aquesta descuberta viatgèt le tipe dins le "pais bas" dison las gents, es a dire Carcassona... Se ditz que rescontrét un molon de còps l'avesque (pensi qu'es aquò), se ditz tanben qu'anèt fins a Paris quèrre d'entresenhas, a la glèisa Sant-Sulpici. E quand tornava fasià encara mai de causas dins sa glèisa de Rennes-le-Château e a l'entorn. Faguèt levar una pèira del sòl de la glèisa que dejos i avià un dessenh de cavalièrs e subretot una ola plena de pèças d'aur. Als obrièrs diguèt qu'èran de medalhas de Lordas sens valor...
Aprèp fa faire de construccions, de renovacions...sus son denièr personal.
Se fa construire la torre Magdala, que conten(guèt) sa bibliotèca personala, la Villà Béthanie, fa metre dins la glèisa d'estatuas, fa les jardins de la glèisa, a una sèrra que conten un molon de plantas raras... Menan, amb sa serviciala, Marie Dénarnaut, qu'an de rapòrts mai qu'ambigus, la granda vida. Ela a de vestits polits que polits, vivon ensems, recebon de mond important...
Mas tanben fan de conarias. O melhor dit fan de causas estranhas. Eran pas eles dos qu'èran dins le cementèri a rasclar e a furgar de pèiras tombalas? Es pas el l'Abbat que faguèt metre un Diable (m'avètz plan ausit!!!) jol benesidor de sa glèisa???!! Son pas eles dos que refusèron als vilatgeses le dreit d'anar quèrre d'aiga dins la citerna qu'aviàn bastida alara que i avià un fuòc prèp del vilatge? E qu'es aquel paisatge, amb una saca que ne raja d'aur, qu'es pintrat dins le fons de la glèisa facià a l'autar? Que vòlon dire las inscripcions "Par ce signe tu le vaincras" (alara qu'es el que faguèt dintrar le Diable dins sa glèisa...) o encara "Terribilis est, locus iste" (Tarrible es aquel luòc)? La Santa patrona de Rennes-le-Château es pas Marie-Magdeleine? Que trapèt Saunièira? D'unes dison que trapèt pas res e que foguèt un jan-fotre, un raubaire. Mas estranha es sa vida e escur es son secret qu'emportèt dins la tomba, coma sa bòna que diguèt pas res. Benlèu que les qu'an eretat ba sabon. E òc, me dirètz qu'aquò es impossible per un abbat d'aver d'eiretièrs mas el donèt tot çò que possedissià a la Marie Dénarnaut...e ela abans de morir faguèt un don universal (crèsi qu'es aquò) a una familha. Del temps que tota aquela istòria se passèt n'i a que dison que i a de gents qu'èran al fial coma d'autres curats o abbats del canton, de gents que trabalhavan dins la glèisa... Mas ara totes aqueles son mòrts, benlèu que n'i a qu'an daissat quicòm.
Es segurament per aquò qu'ara es enebit de faire le mendre trauc dins Rennes-le-Château, que le cementèri es tampat, que i a de milierats de gents que venon dins aquel pichòt vilatge que deu comptar un centenat d'armas, benlèu tanben per aquò qu'un ostal sus dos (a quicòm pròche...) es una librarià. Le mond ven quèrre l'entresenha de mai, la persona que li poirià dire çò que i a e subretot ont se pòt trapar le tresaur.
Ieu que coneissi pas tròp las glèisas e que las aimi de luènh, vos pòdi dire qu'aquela a un d'aquòs de mai. Pensi qu'es la sola que sià interessanta. Se pòt pas veire coma una glèisa normala.
Per clavar l'istòria vos dirai que l'an passat un professor de la facultat, a Montpelhièr, diguèt dins un de sos corses aquò : "... e coma totes les tresaurs de l'istòria aquel deguèt acabar a Rennes-le-Château." digus relevèt. Una istòria de mai a se pèrdre? Pas pels americans e les pibelats de tresaur.

mardi 27 janvier 2009

Al nom del paire.

Dòna Berta a vint-un ans de mai que son filh.
Dins sièis ans serà cinc còps mai jove que sa maire.

Question : Ont es le paire?

A vòstras matematicas!!!

La solucion es en comentari, aquò fa las linhas en mai.

vendredi 19 décembre 2008

A tu Joan deu Peiroton.

Adieu le Joan deu Peiroton,

Te coneissi pas brica. Alavetz me cal explicar perque t'escrivi. S'anatz veire le tot primièr article (que jà n'i a pas gaire...per tu Melania!) veiretz que i a un òme que me daissèt un comentari (en mai de ma maire...).
A tu tipe que te fas sonar Joan deu Peiroton e que coneissi pas, te vòli faire un article, tant ma suspresa de veire qu'aquò posca interessar qualqu'un foguèt granda.
De'n primièr decidi, a l'unanimitat de ma persona soleta, que te vau dire de tu, coma ba fau dempuèi la debuta, puèi que parlas la lenga e que m'as pas raubat de campairòls, òm ba dirià.
E puèi ai fait ma pichòta enquista sus tu. Me soi entresenhada sus internet e ai trapat ton blòg, que ses un blogaire!!! En cò mieu tanben vesèm Pirineus!!! Gaita aquò!
Per seguir contunhèri l'enquista a la facultat e aqui comprenguèri... Pensavi de t'explicar dins aquel article le projècte de blòg balhat coma trabalh notat en practica modèrna de la lenga, mas aprèp enquista es pas mai obligatòri, sas jà tot : l'article per setmana d'un quinzenat de linhas, d'imatges e/o film de còps que i a, de comentaris en cò dels autres... Doncas sas qu'ai pas tenguts les engajaments. Marrida filha que soi! Melania le ditz pro!
Te merceji Joan deu Peiroton, emai te conesca pas, que m'a fait plasèr de veire que i avià de mond qu'aquò interessava les blògs.

Adieu Joan deu Peiroton.

lundi 6 octobre 2008

Anoncia de sason.

"Sent! Sent! Soi ieu, soi ieu boletus edulis que flati d'aquela flaira fresca tas nasiscas encantadas per las sentors del vegetal en decomposicion ; vaqui, en plumas elegantas, la majestuosa dama blanca que gaita de'n naut de sa branca la luna e le sòm dels abitants del bòsc.

- Cada raiç es un tentacul que cabussa dins las fuèlhas, cada fuèlha es una dissimulacion per mon nis, e mon nis es fondat plan solid, al pè del garric o del castanhièr, encerclat per la mossa verdosa, las fuèlhas mòrtas e la fusta umida.

- Sent! Sent! Mon fraire embauma les sotabòsques de las forèsts de pins, e mos enemics subjugan de lors colors foguejairas les passejaires pas assabentats o atiran les insèctes imprudents."

*
**
Son istòria contada, me demandèt de demorar amb el per l'eternitat e de me faire pel biais d'aquela aligança la reina de la micologia.

Quand li mormolhèri aimablament que mon campairòl preferit èra son cosin de Paris, descorat e fòrt destermenat, s'enervèt, plorinegèt e se daissèt culhir pel primièr passant vengut qu'èra pas que mon companh fieròt de trapar son primièr tresaur fina mosidura.

A l'ainat.